Çağın önümüze koyduğu tereddütleri aşmak için bir hayli zamandır düşünüyoruz.
Bazılarımız sorunumuzun metodik olduğunu ifade ederken asla rücu etmenin farziyetine dikkat çektiler…
Bazılarımız sömürgecilik tehlikesine işaret ettiler fakat sömürgeleşmeye bizi sevk eden mecalsizliğimizi ve gayretsizliğimizi sorgulamadılar…
Bazılarımız teknik bilginin izinden gitmek gerektiğini salık verdiler. Ancak gerçekliğe gözlerini kapadılar…
Bazılarımız sadece Avrupai bir şekilciliğe tabi olup mukallit bir modernleşmenin imkânlarına ulaşmaya çalıştılar…
Bazılarımız ise otantik bir şekilciliğe tabi olmanın zorundalığı üzerinden zihin dünyamıza marjinal bir selefçilik döşediler…
Bazılarımız devşirilmiş bir hezeyanın sınıfsal kavgasına tutuştular…
Bazılarımız asabiyenin arkaizmine kapılarak kendilerine tapındılar ve nereye gideceklerine karar veremediler…
Bazılarımız savaşmaktan başka çaremiz yok dediler…
Bazılarımız dünya fanidir uğraşmaya değmez dediler…
Bazılarımız bütün bu söylenenleri dinleyip hiçbirini kabul etmediler…
Hayat devam ediyor…
Eğer söylenecek şeyler bitmediyse. Ne söyleyeceğimize bizim de karar vermemiz gerekiyor.
Şu halde iki seçenek önümüzde duruyor:
Birincisi; ya dün söylenenlere tabi olacağız, ikincisi; ya da yeni bir şeyler söyleyeceğiz.
Birinci şık zahmetsizdir. Kendimizi yormayı gerektirmez. Çünkü dünün evreninde her şey bir tabiiyete göre işledi tecrübe edildi ve sonuçlandı. Dolayısıyla tarihimizin maneviyatına sıkıca sarılıp oradan bir aydınlanma çıkarmak mümkündür diye düşünebiliriz. Ancak şöyle bir şerh düşmek zaruridir; Bu tabiiyetten şimdiye kadar alınan sonuçlardan daha fazla sonuç almamız muhaldir. Çünkü her söylemin bir dirilik sınırı vardır. Ömrünü tamamlamış bir fikri kült (atalar dini) haline getirmenin ve diriltmenin sünnetullaha mugayir olduğu aşikârdır.
Yeni bir şeyler söylemek…
Şimdi ne diyeceğimiz hakkında ciddi ciddi düşünmenin zamanıdır. Zaman aleyhimize işliyor…
