Biz modern zaman Müslümanlarının tarihi, ‘asatir-ül evvelin’ dir, ‘İslam Tarihi’ değil. Olgular, değerler ve yargılar arasındaki münasebeti doğru kuramayınca, yanlış olanı, güzel ve iyi olarak anlamaktayız. Süpjektif olarak çirkin olanı yanlış ve kötü olarak anlamamız gibi. Peygamber (ler)’den sonra biz Müslümanların yaşadığı tarihsel tecrübeyi İslam Tarihi gibi algılamamız ve onu referans olarak almamız, birçok bid’at ve hurafenin, referansımız olmasına sebep olmuştur. Biz Modern zaman Müslümanlarının, sorunlarının temelinde yatan şey, tarihsel yargıların bir değer haline gelmesidir. Oysa, ‘İslam Tarihi’ denilen, tarih olarak referans alınması gereken değer, biz Müslümanların yaşadıkları değil, ‘Peygamberler Tarihi’ demek olan ‘İslam Tarihi’ idi. Elbette, Müslümanların yaşadıkları ‘esatir-ul evvelin’, faydanılması gereken önemli bir insanlık tecrübesidir. Bu tecrübenin, doğrusunu ve yanlışını birbirinden ayıracağımız temel kıstas, referans, ‘Peygamberler Tarihi’ demek olan ‘İslam Tarihi’ dir. ‘Esatir-ül evvelin’ yani bizden öncekilerin tarihi içinde, mezhepler, tarikatlar, cemaatler, devletler üzerinden bir Müslüman-lık olarak temayüz etmiş olan tecrübelerimizi tartışmasız birer nass ve değermiş haline getiren mücbir sebep, doğru düşünebilme yetisini kaybetmiş olmamızdır. Kavramlar bir cümle ifadesinden ibaret değildir. Cümleler ve isimler kavramların hakikatini, işaret parmağı gibi işaret eden işaretlerdir. Doğru düşünce, işaret parmağı ile işaret ettiği hakikate ulaşıncaya kadar, parmağa takılmadan uzanan bir akli bakış, bir basirettir. Müslümanların geçmişte yaşadıkları tecrübeleri, esatir’ül evvelin’den çıkarıp, ‘İslam Tarihi’ne dahleden şey, Peygamber (ler) Tarihine yakınlığı değil, usul olarak peygamberi bir yöntemin üzerinden zuhur etmiş olmasıdır. Doğru yerine, yalan ikame edilince, hakikat yerine, ulaşılacak netice hakikat zannıdır.
