İstanbul’da soğuk günlerde biraz sıkı giyindiğimi gören bazı dostlarım “Nasıl Vanlısın?” diye takılırlar. Üşürüm ben, hem de bir Vanlı olarak çok üşürüm.
Deprem olur, soğuk çadırlarda, prefabrik evlerde tir tir titrerim. Yaz gelir, kavurucu güneşin altında işsizlikten üşürüm. İstanbul’da, İzmir’de, Mersin’de inşaat köşelerinde iliklerime kadar donarım. Kış gelir, yoksunluk kanımı dondurur. Üşürüm hem de nasıl.
Evin yolunu tutarken kapıda bekleyen çocuğa verecek bir şeyiniz yoksa siz de üşümez misiniz? Kaçaktan gelmişsiniz, bir teneke mazotu jandarmaya kaptırmışsınız, siz olsanız zatürre olmaz mısınız? Ben her sene donarım sınır boylarında kaçakçı kaçakçı.
Geçenlerde gene üşüdüm. Van’ın Şax (Çatak diyorlar. Kırgızistan steplerinden gelen bir kafile oraya konup “çattık valla” dedikleri ve bu Çattık da zaman içinde Çatak’a dönüştüğü için bu ismi almamış, peşin peşin söyleyeyim) ve Miks (ona da Bahçesaray diyorlar. Çığ’dan çığ’lık üretecek kadar zeki yoz dillergillerin çiğlik edip ta Kırım Tatarlarına bağlamaları sizi yanıltmasın, Tatarla bir alakası yok) yolunda çığ düşünce gene üşüdüm. Hem de İstanbul’da. Karın altından benim de cansız bedenim çıkarıldı. Şimdileyin hohluyorum canlansın bedenim diye.
Bir Vanlı olarak çok üşürüm. Sadece doğal olaylar üşütmez beni. Köksüz, soysuz sistem yardakçıları da üşütür beni.
Vurulurum tertelelerde, biçilirim Zilanlarda, kırılırım Sasonlarda, sürülürüm Dersimlerde, bir tenhada dertlenirim stranlarıma Türkülerim çalınır (saz çalmak gibi değil tabi, düpedüz hırsızlanır), üşürüm.
Bin yıllar didinirim, tırnağımla kazarım, alın terimle büyütürüm, aşkımı, sevgimi veririm kültür ağacım büyür, gölgesinde dinlenmeyi düşlerim ve fakat yolunur hayallerim, kırılır dallarım…üşürüm.
Yağma Hasan’ın böreği memleketim. Siz üşümez miydiniz?
Ya soyunuz çalınırsa…
