GAZZE
Yine sıcak bir ramazan günü açlığımızın derdine düşmüşken bizleri açlığımız kadar rahatsız etmeyen/edemeyen bir haber aldık. Gazze yine nitlemekte sıfat dahi bulamadığımız, hiçbir niteleği olmayan israil tarafından bombalanıyordu. Acının ayrımı olmaz ama koca koca adamların yanında herzaman olduğu gibi kadınlar ve çocuklar da katlediliyordu. Zaten bizler ölüm tasnifi yaparken zalimliğin doruğuna ulaşmış israil hiçbir ayrım yapmıyor ve bütün mazlumlara; erkeklere, kadınlara ve çocuklara aynı zulmü reva görüyordu. Bu haberi ilk defa duymadık herhalde son da olmayacak. Belki de bundandır yüreğimizdeki hissizliğimiz. Alıştık katliam haberleri almaya, hergün sayılarını hesaplayamadığımız kadar can veriyoruz toprağa. Bu hissizliğimiz acaba acının zirvesine artık dayanamayıp nasırlaşan sinirlerimizden mi kaynaklanıyor, yoksa bizim canımızı acıtmadığından mı hissiziz? Sıcaklık ve açlık bu kadar rahatsız ederken, tanık olduğumuz acıların bizi acıtmaması nedendir acaba?
Yine de susamıyor insan. Susamadığını hissedince insan olduğunu fark ediyor. Belki gücüm yetmez ama bari sesimi çıkarayım diyor insan. Çıkardığımız ses belki birilerini rahatsız etmeyecek ama en azından bizim rahatsızlığımızı giderir mi diye seslenmek istiyor insan. Bu yazı Gazze’deki ve yeryüzünün dört bir tarafında yaşanan zulme karşı sessiz kalmadığını ifade eden binlerce yazıdan biri. Sözümüz belki zalimin zulmünü engelleyecek kadar güçlü değil ama Mü’minin silahı olan dua sözlerimize tutunuyoruz. Yakarıyoruz Rahman olan Allah’a; Allah’ım sen Gazzeli Müslüman kullarını şehid olarak kabul et ve onları oruçluluların geçeceği Reyyan kapısından cennetine al. Yakarıyoruz Zuntikam olan Allah’a; Allah’ım sen vahişiliğin, zalimliğin doruk noktası olan israilden mazlum kullarının intikamını al. Rahim olan Allah’ım sen tüm mazlumlara rahmetinle muamalede bulun ve Kahhar olan Allah’ım sen tüm zalimleri kahreyle. Bizleri de yürekleri mazlumlarla olan kullarından kıl. Yürekleri nasırlaşan, acıya hissizleşen kullarından kılma.
