Canım Puran!
Bugün, 10 Eylül sabahı elime bir telgraf ulaştı ki, bir deste gülü suya bıraktı. Beni baba yaptı. Benim bugüne kadar duyduğum en büyük haberdi bu. Arkasından kapısını kapattığım dünyanın yerine, bambaşka bir dünyaya girdim. Öyle bir dünya ki, artık orada daha önemli bir haber işitmeyeceğim. Yeni bir merhalem olmayacak, artık burada başıboşluğumu ve özgürlüklerimi bir kalemde terk edeceğim. Elime bir kağıt kalem almam gerektiğini hissettim. Şöyle yazmak için; ömrümün geri kalan kısmını, şu anda hastanede yatan iki azizin mutluluğu ve saadeti için vakfetmeliyim.
Bu her iki ümidim de azizdirler. Her ikisi de bendendir. Fakat birbirinden çok farklılar. Biri benim geleceğimin yarısını işgal etmek için bir iki gündür dünyaya gelmiş olan oğlum. O şu an dünyanın doğusunda, ben ise batısındayım. Ahh... O kadar isterdim ki; daha yolun yarısmda olan yolcu ulaştığında onu ben karşılayıp 'Hoş geldin!' diyebilmeyi. Benim çok iyi tanıdığım dünyaya, o, gözlerini ilk açıp bakmaya başladığında, benim kollarımda olsaydı. Dudaklarını ilk açtığında benim iki dudağım arasında açsaydı. Onun saçını başını okşayan ilk el benim ellerim olsaydı.
'Ah!' ki bütün bu ilklerin mutluluğundan mahrum kaldım...
(Gözetim Altında Özgürlük/Eşim Ali Şeriati, syf: 41, Puran Şeriati)