Sıradanlaştırılmaması gereken ama sıradanlaşmış, sıradanlaştırılmış bir haberle tekrar gözümüzde yaş, içimizde kederler depreşmeye başlıyor. Biri yol kenarında eşi ile gezinen bir bayan, altısı da gencecik asker olmak üzere tam yedi can tekrar yola döşenen mayınlarla havaya savruluyor.
Tuncelili kız ağlıyor, bizleri de, herkesi de kendisi ile beraber ağlatıp şu sözleri sıralıyor. ‘’ Ne olur artık bu savaş dursun, artık bu kan akmasın. Ölen insanların suçu ne. İnsan bu kadar mı değersiz? İnsan ömrü bu kadar mı ucuz? Ne olur artık bu savaşı durdurun. Suçsuz insanlar ölmesin. Annemi ne diye havaya uçurdular, beni ve kardeşlerimi ne diye annesiz bıraktılar? Anne ve babamın yol kenarında beraber gezinmeleri, kısada olsa hayatın yorgunluğundan sıyrılmaları suç mu? Annemi niye öldürdüler? Annemi niye öldürdüler?’’ Ve hıçkırıklar.
Hepimiz Tuncelili kıza eşlik ederek sesleniyoruz:
Ey dünya, ey Türkiye, ey PKK, artık silahlarınızı susturun, artık insan bedenleri yerine silahlarınızı parçalayın. Silahlarınızı kırıp döküp dağıtın ve savaş kılıçlarınızı yere saplayın, artık savaş tamtamlarını çalmaktan vazgeçin.
Ey dünya, ey Türkiye, ey PKK: Silahlarınızı atın, ellerinizi havaya kaldırın ve teslim olun. Artık Allahsızlık yapmayın. İnsan kanına, canına, malına, namusuna, fikri hürriyetine ve haklarına değer biçin. Bu saatten sonra ne bizim için ölün ne de öldürün.
Artık devlet, vatan, bayrak, millet yalanını da kimse bize yutturmasın. Kimse bizim gencecik çocuklarımızı cebren silah altına almasın. Çocuklarımız ıssız mağaralarda katledilince de, yol kenarına döşenen mayınlarla da havaya uçurulunca da. Bırakın çocuklarımız düştükleri yerde kalsın. Kurda kuşa yem olsun. Bedenlerinin parçaları yol kenarlarında dağınık kalsın. Onların tabutlarına ne örgüt flaması ne de devlet bayrağını germeyin. İstemiyoruz, cidden istemiyoruz.
Mazlum, mağdur, mahkum, mahsur ve zayıf bırakılmış halklar olarak bizi temsil etmemenizi ve adımıza konuşmanızı istemiyoruz.
Ey dünya, ey Türkiye, ey PKK! Sizler ki Allah ın uluhiyet ve rububiyetinden gafilsiniz. Siz Allah ın yönetiminden, yaban eşeklerinin aslandan kaçtığı gibi kaçıyorsunuz. Peki bizleri yönetmek sizin neyinize. Hem siz halkları yönetmekten ne anlarsınız. Sizlerin yönetmekten anladığınız, tarihiniz boyunca kan revan şeklinde ortada değil midir? Sizler develer misali boğuşur, karıncaları ezersiniz. Hantal filler misali dalaşır, çimenleri çiğnersiniz. İnsanlığı inşa edeceğinize, ifsat edersiniz, bozarsınız.
Hasılı kelam bizleri yönetmek, bizim adımıza konuşmak, bizim için savaşı icat edip sürdürmek sizlere düşmez. Sizleri hukukumuzu tanımaya, hayat ve ömrümüze saygı göstermeğe, silahlarınızı atıp ellerinizi havaya kaldırıp Allah a yani yaratıcınıza teslim olmaya çağırıyoruz. Artık gencecik askerler, gencecik gerillalar ve analar ölmesin. Tuncelili kızın ve aynı kaderi paylaşanların göz yaşları dinsin istiyoruz. ‘’ Gölge etmeyin başka ihsan istemiyoruz.’’ diyoruz. Bizleri öldürmeyin zaten siz de biz de hepimiz de öleceğiz. Tekrar dirilmek ve Allah a hesap vermek için zaten öleceğiz. Hiç bunu düşündünüz mü?