Bu yazımızda Allah'a iftira edilmenin yanı sıra Hz. Peygamberi yarı ilah konumuna yükselten, Hristiyanlığın peygamber inancına paralel bir şekilde Peygamberi öven, Hz. İsa'nın göğe yükseltildiği inancını Müslümanlara alttan alta dikte eden Halveti Şeyhi Süleyman Çelebi'nin Mevlidini konu edineceğiz.
Hristiyanlığı, Tasavvuf adı altında meşrulaştıran ya da meşrulaştırdığının farkında olmayan tarikatçıların propaganda aletlerinden olan Mevlid, tam küfür metni. Biz Mevlidin Kur'an ve sünnete aykırı yerlerini bir bir ortaya koyacağız. Okurlarımızdan ricamız lütfen herhangi bir cemaat mensubu olarak değil Müslüman olduğunuzu düşünerek bu yazıyı okuyunuz.
Bu güne kadar "Efendim, peygamberimiz aşağılanmış da Süleyman Çelebi çıkmış peygamberimizi övüvermiş... de falan filan" sözleriyle sanki Peygamber (as) birileri tarafından asılmış, öldürülmüş, çarmıha gerilmiş de sağolsun Süleyman Çelebi gelip onu bulunduğu kuyudan çıkarmış, çakıldığı çarmıhtan çivileri sökmüş gibi bir hava estirildiğini hepimiz biliriz. Oysa İslam tarihinin hiçbir döneminde Peygamber (as) bu ümmet için tartışma konusu olmayıp her daim hakettiği saygıyı görmüştür. İslam ümmeti Kur'an'ın dahi mahluk olup olmadığını tartışmış ama hiçbir zaman Peygamber Efendimizin zatı ve nübüvveti konusunda tartışma yapmamıştır.
Zehri altın kasede sunmayı akleden akıl, İslam'a aykırı yazılmış şiiri de Müslümanlara yutturma adına uydurduğu bir hikaye ile meşruiyyet bulmakta güçlük çekmiyor.
Dün Fetullah Gülen'i ve yardakçılarını Peygamberi kamyonete bindirmekle eleştirenlerin Peygamberi yarı ilah konumuna sokan Süleyman Çelebi karşısında suskunluğu manidardır.
Yazıyı okuyan bir Müslüman alıştırıldığı şekliyle, "Ya bu kadar da abartacak ne var? Altı üstü alelade bir şiir. Şiirlerde özellikle Divan Edebiyatında abartılar meşhurdur ve olağandır." diyebilir. Bu söze karşılık deriz ki, itikadı ve dini bilgisi sağlam bir şair asla bu şekil bir şiir kaleme almaz. Buna imanıyla örnek olan şairlerimizin şiirleri örnektir.
MEVLİD NEDİR?
Süleyman Çelebi’nin (H.752-825/M.1351-1422) mevlidini kaleme almasıyla ilgili yaygın rivayet şöyledir: Onun Ulucami’de imamlık yaptığı yıllarda bir vâiz Bakara sûresinin 285. âyetini açıklarken peygamberler arasında bir fark bulunmadığını, bu sebeple Hz. Muhammed’in Hz. Îsâ’dan ve diğer peygamberlerden üstün olmadığını söyleyince cemaatten bazıları vâize karşı çıkar. Tartışmalar büyür. Daha sonra Süleyman Çelebi, büyük bir aşkla Hz. Peygamber’in sevgisini terennüm edecek ve onun hayatının bazı bölümlerini içine alacak şekilde mevlid olarak bilinen “vesiletü’n-Necat” ismiyle meşhur natını yazar.
Aruzun “fâilâtün fâilâtün fâilün” kalıbıyla yazılan şiir, 768 beyit olup on altı babdan meydana gelmektedir. Eser, asıl isminden ziyade yazma nüshaları genellikle “mevlid / mevlüd” başlığını taşıdığından, hatta bazan “mevlûd” şeklinde yazıldığından “mevlid” veya “mevlüd” olarak tanınmaktadır.
MEVLİD MERASİMLERİ
İlk kez Fatımiler döneminde Peygamberimizin doğum günleri tören şeklinde ihya edilir. Osmanlı da ise ilk mevlid töreninin 3. Murat döneminde tertip edildiği söylenir.
Süleyman Çelebi’nin yazdığı Mevlidlerin camilerde kandil gecelerinde okunma adetinin yaygınlık kazanması Cumhuriyet sonrası döneme rastlar.
MEVLİD BİD’AT MİDİR?
Her dinin ana kaynakları bir de o kaynaklar altında oluşan kültürü bulunur. İslam dininin ana kaynağı Kur’an’dır. Kur’an’ın nazil olduğu toplumda hayat bulması da Peygamberin rehberliğinde İslam kültürünü oluşturmuştur.
Bu bağlamda bakıldığında Mevlid’in Kur’an ve sünnette yeri yoktur.
"Kur’an ve sünnette olmayan bir şey bid’at olarak değerlendirilebilir mi?" diye bir soru sorulacak olursa…
Elbette ki hayır…
İslam, geldiği toplumu şekillendirirken dinin salahına zarar vermeyen örf/adet bağlamında yaşanılan hiçbir unsura karşı çıkmaz.
Mevlid nihayetinde Divan Edebiyatı bağlamında aruz vezni ile yazılmış bir şiirdir. Vesiletü'n-Necat adıyla maruf olan Mevlid, İslam'ın tevhid inancına aykırı, mübalağa sanatının ötesinde aşırı abartılı bir dil ile Peygamberi metheden bir şiirdir. Şiirlerde haddinden fazla abartı şiirin tabiatındandır. Lakin dilin değişmesi nedeniyle anlamının o an kavranılamaması, Tasavvuf aracılığıyla kültürün parçası haline getirilmesi, zaman içinde İslam'ın özündenmiş gibi bir anlayışın zihinlerde oluşması nedeniyledir ki Mevlid, içinde Kur’an ve sünnete aykırı bölümleri ihtiva etmesine rağmen bu güne kadar pek tenkit edilmemiştir.
Mevlid, şiir olarak içeriği İslam'ın tevhit akidesine aykırı olmakla birlikte bid'at dairesinde değerlendirilemez. Doğrusu ile yanlışı ile nihayetinde Mevlid bir şiirdir. Fakat, bu şiiri Kur’an’a alternatif olarak belli günlere hasredip belli bir teganni ile ibadet havasında dini bir ritüele dönüştürmek bid’attir. Hele bir de “Buradan hasıl olan sevabı falana filana ve ruhlarına bağışladık…” gibi dualar ile belli yerlerde el açıp dua etmek, ayağa kalkıp kıbleye dönmek şeklinde yapılan törensel anlamda ritüel başlı başına bir bid’attir.
Yukarıda da belirttiğimiz gibi İslam, dinin aslına ters olmayan her tür örf ve adete vize verir lakin dini bir telakkiye dönen her tür ritüeli bid’at olarak görür. Örnek vermek gerekirse; Müslümanlar için evlilik öncesi nikah, toplumsal olarak icra edilen bir ibadettir. Nikahın İslam’ın ruhuna aykırı tertip olmaması kaydıyla evde, sokakta, düğün salonunda, yemekli, yemeksiz, çalgılı çalgısız her tür şekilde duyurulması örftür, adettir, gelenektir. İslam'ın ruhuna aykırı olmamak kaydıyla bir kimse nikahını istediği şekilde duyurubilir lakin biri çıkar da nikahta mevlid okutmayı, Mevlevi çağırıp semah yapmayı ibadet niyetiyle tertip eder de bundan sevap ummak kastı güderse işte bu kısım otomatikman bid’at dairesine girer.
Elbette İslam’ın salahına uygun olan işler güzel görülmüş, ondan sevap umulmuştur. Lakin bir şeyin haramlığı veya helalliği ve bundan doğacak günah veya sevap kısmına dair hükümleri ancak ve ancak din belirler. Bu konuda Allah ve Resulü dinde yegane otoritedir.
MEVLİD OKUTMAYI SEVAP OLARAK GÖREN TAİFE
Mevlid’den sevap uman ve bu konuyu bid’at dairesinde görmeme konusunda tartışma yapanlar elbette tasavvuf ehli ve tasavvufun etkilediği kültür içinde yetişen insanlardır.
Tasavvufu güzel ahlak, ince düşünce, keşf ve kerametlerle örülü ruhi olgunluk olarak niteleyen kesimin hadisler konusundaki lakaytlığı, doğru yanlış demeksizin hadis adı altında rivayet edilen her cümleyi savunucu pozisyon içine girmesi dikkat çekicidir.
Dinde ince düşünce ve keskin ahlak anlayışına sahip olmakla övünen tarikat erbabının Mevlidin dini bir tören havasında icrasını bid’at görmeyip üstüne üstelik sevap umması ikiyüzlülükten başka bir şey değildir.
Yukarı da Mevlidin nihayetinde bir şiir olup içinde dine aykırı söylemlerine rağmen bid’at olarak görülemeyeceğini; bid'at kısmının belirli bir zamanı sevap umarak taganni ile ibadet havasında okunup Müslümanların meşgul edilmesi olduğunu belirtmiştik.
Allah Resulü’nün Kur’an dururken kendi sözlerinin bile yazımını yasak edip her yer ve anda Kur’an’ı anlattığı göz önüne alındığında; düğün veya ölüm sonrası bir bahaneyle bir araya gelmiş Müslümanların Mevlid ile oyalanması karşısında bu duruma en duyarlı olması beklenen Tasavvufçuların Mevlid savunuculuğuna geçmesi elbette boşuna değildir.
Tasavvuf, çıkış itibariyle her ne kadar İslam’ı ruhsal anlamda en güzel şekilde yaşamak olarak hayat bulmuş ise de sonraki zamanlarda çığrından çıkıp İslam’ı dumura uğratan; dinin yasak gördüğü her tür söylem ve eylemi dine sokan bir kurum olup çıkmıştır. Kur’an’ı en güzel şekilde yaşama olarak ortaya çıkan Tasavvuf, bu gün ilk çıkışındaki güzel niyetin aksine Kur’an’ı hayattan uzak tutan bir kurumdur.
Hadisleri canı pahasına savunan Tasavvufçulara aşağıdaki hadisleri hatırlatarak Mevlid konusunda gösterdikleri lakayt tutumu tekrar gözden geçirmelerini salık veririz:
Allah resulü bidat hakkında bir hadis-i şerifte:
“Allah bid’at sahibinin orucunu, namazını, sadakasını, haccını, umresini, cihadını, sarfını (maddi yardımını), şehadetini kabul etmez. O, kılın yağdan çıktığı gibi İslâm’dan çıkar. “
(İbn Mace, Mukaddime, 7/49)
“Allah, bid’at sahibinin amelini, bid’atından vazgeçinceye kadar kabul etmez.”
(İbn Mâce, Mukaddime, 7/50)
MEVLİD İÇİNDE KUR’AN VE SÜNNETE AYKIRI BÖLÜMLER
Arapça ve Farsçadan dilinden türetme kelimelerle hayat bulan Osmanlıcayı vatandaş anlamayınca Mevlithanların aşk ve şevk ile okuduğu Mevlidlerde göz yaşları sümüklere karışıp tövbeler arşı alayı kaplıyor.
Yukarıda saydığımız sorunlu cümleler dışında bakın Mevlid’de daha ne rezillikler var:
Ve asıl vurucu cümle...
Mevlidin mihenk noktası:
DİYANET HALA BU REZİLLİĞİ NEDEN SEYREDER?
Allah'ın adının anılması gereken mescitlerde maalesef animizm, küfür ve şirkin her türünü içinde barındıran Mevlid, dinin özünü kavrayamamış mevlütanlarca teganni ile seslendiriliyor.
Süleyman Çelebi, Bursa’da Halveti Tarikatı Şeyhi Buharalı Emîr Sultan’ın yanında yetişmiş ve ömrünü tarikata adamış bir kimsedir. Yazdığı şiirin içeriğine bakıldığında İslam'ın klonlanmış sahte hali Tasavvuf Batıl Dini'nin izlerini görmemek için kör olmak gerekir. Kur'an'ın reddettiği Atalar Dininin tüm unsurlarını bu gün Tasavvufda bulmak mümkün iken bu gün Diyanet, tarikatlarla el ele siyasete oy devşirme peşindedir.
Diyanet, Mevlid okutmaktan vazgeçip bir kez olsun Mevlid’in anlamını millete anlatsa; bu millet, bırakın Mevlidi Süleyman Çelebi’nin adını dahi ağzına almayacağına şüphe yoktur.
Gırtlağına kadar bid'at ve hurafelere batmış tarikatlarla bu gün yol alan Diyanet'in siyasetin emrine amade olup Genişletilmiş Diyanet İstişare Kurulundaki tüm alimleri pas geçip Kutlu Doğum Haftası'nı dahi tarikatların uydurduğu Mevlid Kandili'ne alması ortada iken Süleyman Çelebi ve Mevlid hakkında söz söyleme iradesi göstermesi pek mümkün görünmemektedir.