Tarih: 25.11.2014 09:57

Facebook Twitter Linked-in Whatsapp

            Hatırlanacağı üzere, şehit madencinin babası Recep Dede'nin cenaze törenlerindeki yırtık lastik ayakkabıları, basının gündemini oluşturmuştu.

'Oğlum yüzme bilmiyor' sözüyle Türkiye'yi ağlatan, hayatını kaybeden işçilerden Tezcan Gökçe'nin annesi Ayşe Tezcan gibi babası Recep Tezcan da ayağındaki eski ve yırtık lastik ayakkabılarıyla yürekleri dağlamıştı. Bunun üzerine Karaman Valiliği harekete geçerek Ermenek Kaymakamlığı'na 'giydirin' talimatı vermişti.

            Recep Tezcan'ın ayağındaki eski, yırtık ve paramparça lastik ayakkabılarıyla yürekleri dağladı.

Hafızalarda ise Emine Anne'nin 'Allah'ım inşallah kabul olur' diyerek ettiği dua vardı;

-'Kınalı kuzum, dönmez gayri. Kuzumu arayıp bulamam gayri. Sabırlar ver yarabbi. Seni topraklara mı verecektim kuzum. Allah'ım beni de al kuzumun yanına, daha doyamadım ben kuzuma.'Oğlum yüzme de bilmezdi' diyen anne madenci oğlunu toprağa vermişti. 75 yaşındaki Ayşe Gökçe, ''Bekledim de ne oldu. Yitirdim, yitirdim'' diyerek ağlamıştı. 

           Cenaze töreninde imam son duadan önce konuşma yaparken, Recep Dede'nin yaşlı dizleri onu taşımamıştı. Yüreğindeki acıyla birlikte oğlunun tabutunun dibine çökmüştü. İşte o evladının acısını yaşarken, lastik ayakkabılarının yırtık görüntüsü objektiflere takılmıştı. Dede, yaptığı açıklamada 'Param olsa, yırtık ayakkabı giyer miyim?' demişti.

           Bu görüntüler, beni de maziye götürdü. Mazi benim gözlerimin önünden bir film şeridi gibi geçti. 70'li yıllarda doğduğumuz topraklarda, çocukluğumuzda ayakkabı bulamadığımız dönemleri hatırladım. Hatta para olmasına rağmen, en lüks ayakkabı bizim 'cizlavit' dediğimiz kara lastik ayakkabılardı. Bu kara ayakkabılar rüyalarımızı süslüyordu. Özellikle ilkokul dönemlerimizde sahip olduğumuz cizlavit ayakkabılara gözümüz gibi bakardık. Hatta bazen ayakkabımız olduğu halde, onların eskimemesi için giymez, çıplak ayakla dolaşmayı tercih ederdik. Yatarken ayakkabılarımızı başucumuzda saklardık. Ayakkabılara verdiğimiz değer böyle anlaşılırdı. 

            Milliyet Blog'da yazan Nizamettin Biber'in bir makalesinde söz ettiği gibi, 'Nostalji rüzgarının bize getirdiği o kara lastiğin kokusunu duyumsuyorum ben. Hey gidi gözünü sevdiğimin kara lastiği. Yazın sıcağında ayaklarımızı yakar, çorapsız giyildiğinde ise ayaklarımız simsiyah olurdu. Dereye, suya girdiğimizde gıcır gıcır anında tertemiz olurdu. Onunla, kire, toprağa, çamura, pisliğe, yaş tezeğe hiç korkmadan 4 çeker bir jeep gibi girerdik. Handikapları ise koşarken ön kısmı yana kaykılır ve ikide bir ayağımızdan çıkardı. Belki de bu ayakkabının en doğal hali ise tezeğe bulanmışlığı idi, bu durum bana ve okuyucularıma yabancı olmayan, belleğimizdeki, yaşanmış doğal bir resim karesiydi. Yoksulluğun, garibanlığın sembollerinden biri sayılan, çocukluğunu köyde yaşamış, şu anda 40 yaşın üzerinde olan insanların tek seçenekli ayakkabı modelleri kara lastikler. Ülkemizde ve vadimizde çarıktan sonra kullanılmaya başlanan kara lastikler, ilk defa Trabzonun Çaykara İlçesinde, araba lastiklerinin içindeki şambriyellerden üretilmiş olup, çarıktan daha konforlu, daha kaliteli bu ayakkabılar o dönem yaşamımızın vazgeçilmez giysileri arasına girmişti. Yıllarca Anadolu insanının en sadık dostu ve ayaklarının kabı olan kara lastik ayakkabıları, bağcıksız, dikişsiz, klasik model olarak diğer ayakkabıları taklit eden, üstündeki kabartmalarla kendi tarihsel sürecinde yerini almıştı.'

       Evet değerli okurlar, şimdi gelelim sadede. 

         Karaman'ın yoksul bir ilçesi olan Ermenek'teki köyde yaşayan Recep Dede, o yırtık lastik ayakkabıları ile tüm dünyaya kanaat nedir öğretti. Recep Dede'nin ayağındaki kara lastikler yırtık. Yırtık değil, paramparça... Türkiye ağlıyor Recep Dede'ye. Yer gök ağlıyor.

           Bunca acısına rağmen hiçbir zaman isyan etmeyen, devletine-milletine küsmeyen ve Allah'a şükreden Recep Dedemizin onurlu duruşunu, Van'dan saygıyla selamlıyoruz.  

Yarabbim, sen tüm insanlara kanaat etmeyi nasip et! Bizleri, gözü yükseklerde olanlardan eyleme!

— HABER SONU —