İslami paradigma, hayatın tüm boyutlarını-alanlarını, Kitab-ı Kerim üzerinden dizayn eder.
Bu manada, Medine din’li şehir, din’in egemen olduğu şehir, din’e ait ilke ve prensiplerin hakim olduğu şehir manasına gelir. Daha önce adı yesrib olan yerleşke-belde, Hz.Peygamberin (a.s) öğretisiyle Medine adını almıştır. Medine adını alması, şirk’in hükümferma olduğu bir beldeden (Mekke) başka bir beldeye (yesrib) hicret ile bir yenilenme-inşa sürecine girmiş ve bu paradigma, her bir şeyi Alemlerin Rabbi’nin va’z ettiği prensipler muvacehesinde düzenleme mütearifesinin iktiza ettiği bir gerçekliğin tezahürü olmuştur.
Tevhidin sembolü olan Arz’ın Merkezi diyebileceğimiz Mekke, yaban ellerin manipülasyonu ile putların arzı endam ettiği bir şirk yerleşkesine dönmüştü-döndürülmüştü. Sonraları Hz.Peygamber’in (a.s) fethi ile aslına irca edildi.
Medine ile kent-şehir arasında çok mantalite farkı var. İki ayrı model, iki ayrı bakış-yaklaşım-perspektif, iki ayrı inancın, yaşam tarzının tezahürüdür Medine ile kent.
Bir tahlil yapmak gerekirse şunları söyleyebiliriz.
-Medine de referans Kitabullah, kentte heva ve hevesin tercih ettiği her şey olabilir.
-Medine de cemaat, cem’iyyet, şura, vahdet var. Kentte egoizmin ahlaka dönüştüğü fert, birey, atomize olmuş, asosyal bireyler.
-Medine de merhamet, diğergamlık, düşen yerde kalmaz, kaldırılır, kentte bencillik, nemelazımcılık, düşene acımazlık.
-Medine de fıtrat, nizam, intizam, kentte rant, hırs, hased, rekabet.
-Medine de haklı olan güçlüdür, kentte güçlü olan haklı.
-Medine de vicdan adalet ahlak, kentte estetik, vitrin, showroom.
-Medine de üretim, emek, cehdü gayret, kentte tüketim, sömürü, israf.
-Medine de mescid hayatın kalbi, kabirler otokontrol mekanizması olarak merkezde, kentte mabed, kabir uzakta gözlerden kaçırılarak ırak.
-Medine de sükunet, sekinet, mekan, yaşam alanları, kentte kalabalık, gürültü, keşmekeş, stres.
Medine bir modeldir. Kuracağımız dünyamız için güzel bir model.
İnsan olmayı başardığımızda kentlerin medineye dönüşeceği kanaatindeyim.
