Bekleyen Üzerine

Bu hikâyenin dört ana karakteri vardır. Yol, yolcu, yolcudan habersiz bekleyen ve şehir.

Bekleyenin hem de varılacak yerin birbirinden habersiz birbirini beklemesi ve şehrin tüm bunları şikâyetsiz cem etmesi hayatın özeti mahiyetindedir. Hayattaki tüm aksilikler ve keşkeler gibi…

Bekleyen o öğlen güneşi misali gözler ile çevreyi, yolcuyu ve şehir gözetleyen gözler… Her şeyden habersiz masum bakışlar altında yolcuyu süzmekte…

Yolcu, yolculuğu ve şehre olan özlemini anlatmakta ancak yolcunun anlattığı şehre olan özlem ile birlikte bekleyene olan hasret olduğunu ne şehir nede bekleyen hiçbir zaman farkında olmadı olmayacak.

Yolcunun tek gayesi buydu çünkü yolcu ve bekleyen için imkânsızlığın söz konusu olduğunu yolcu çok iyi bilmekte ve bu bilgiyle birlikte yanmakta kavrulmaktayken bekleyen ise yolcuyu sakin, sessiz biri olarak karşısında oturmuş olarak görmekte…

Aslında görünene değil görünmeyene bakılması gerektiğini bekleyen çok daha iyi bilirdi… Çünkü nehir gibidir insan; sadece yüzüyle bilinir… Derininde ne saklar, yüreğinde neler akıp gider, söylemez sessizce akıp gider.

Bir tarafta şehir, bir tarafta yol ve karşılıklı oturan yolcu ile bekleyen.  Ama yolcu kendi iç dünyasında bekleyen kendi iç dünyasında… Yolcu ve bekleyenin söylemek istedikleri çok şey var ama bir türlü hazineler gün ışığına çıkamamakta… yolcu ve bekleyen bir birini tartmakta….

Evren bu ana mahkûm, tüm güzellikler buna mahkûm… şehir ve yol, bekleyen ile yolcuya lanetler yağdırmakta….

Şehir ve yolculuğu kıymetli kılan da bu lanetlerdi belki de… bir küçük çocuğun annesinden azar işitme arzusu gibi ….

Söylenilecek o kadar çok söz var ki fakat kelimeler aciz kalıyor, duygulara ses olamıyor buna gücü yetmiyor. Susmalı o zaman, kelimler hunharca boğaza sarılsa da susmalı… Konuşmamalı konuştukça batanlara şahit oldukça susmalı konuşmamalı… Konuşmak eğer bir fayda etmiyorsa konuşmamalı kelimeleri içine gömmeli üzerine mezar dolusu toprak atmalı insan…