2018 niçin berbat bir yıldı?
Çünkü hiçbir banka dükkânı “insanlığa daha fazla zarar vermek istemiyoruz, insanları daha fazla köleleştirmek istemiyoruz, hepinizden özür dileriz” diyerek kapatmadı kepenklerini. Biz, yani küresel finans sisteminin zincirli-zincirsiz köleleri plazaların mağara ağızlarına benzer kapılarından sabahın dibinde girip, akşamın köründe çıkarak “özgür insanlar” olduğumuzu düşündük yine.
Çünkü hiç birimiz eline geçirdiği fırsatı “şu arkadaşım, şu adam, şu kadın bu fırsata benden daha layık. O hak ediyor bunu” diyerek liyakati öncelemedik. Nasıl ve ne şekilde olduğunu hiç önemsemeden sadece “başarı” denilen o sersemlik için yaşadık bu yılı da. “Ne pahasına olursa olsun başarmayalım” diyerek tükettik seneyi.
Çünkü bir şiirin yayınlanmış olması, bir romanın çıkmış olması, bir öykünün anlatılmış olması bizi dolardaki değişiklik kadar ilgilendirmedi yine. Genç bir şair keşfetmenin heyecanı kur farkından kazanacağımız paranın heyecanının yanına yine yaklaşamadı.
Çünkü yaşantımızla örnek olma fikrinin uzadığında durduk yine bu yıl. Bolca lakırdı ettik bunun yerine. Kendimizde olanı değiştirmek zor geldi her zamanki gibi. Biz de başkalarında olanı değiştirmekle ilgilenmeyi yine yedirdik kendimize.
Çünkü bir hoca daha görmeye daha tahammülümüz kalmamışken her gün yeni bir din anlatan yeni bir hocayla muhatap olmak zorunda kaldık yine. Allah’tan distribütörlük aldığını zanneden bazı adamlarla Allah’tan distribütörlük aldığını zanneden bazı diğer adamlar kavga ederlerken sustuk. Hatta daha kötüsü bazı adamlarla bazı diğer adamları takım tutar gibi tuttuk. “Allah’ın dini böyle anlatılmaz, Allah’ın dini dünyaya böyle hükümran olmaz” diyenleri susturduk.
Çünkü yine öğrenemedik çiçeklerin adını. Nergisi sümbülden, leylağı orkideden ayırt edecek bilgiye ulaştıramadık yine kendimizi. Çiçeklerle konuşmayı öğrenmek şöyle dursun en sevdiklerimizle konuşmayı unuttuk. Her seferinde dünya girdi aramıza.
Çünkü diğerinin acısını, öfkesini, kırgınlığını, kızgınlığını, çaresizliğini anlamamak için yine kapattık kulaklarımızı. Bir kadın dayak yedi. Bir adam kızını göremez oldu. Bir mülteci sokakta yattı. Bir delikanlı uyuşturucudan öldü. Bir yaşlı evinde soba yakamadı. Umurumuzda olmadı. Bir diğeri bizden farklı düşünüyor diye başına gelen her şeyi hak ettiğini düşünüp adalet ve vicdan sloganları attık boşluğa.
Çünkü hiçbir savaşın sonuna gelmedik bu yıl da. Üstüne yeni savaşlar, yeni acılar ekledi dünya. Yemen’den, Suriye’den, Afganistan’dan, Myanmar’dan, Doğu Türkistan’dan, Filistin’den gelen haberlere karşı duyarsızlaştı kalbimiz, zihnimiz. “Elden ne gelir?” dedik elimizden ne gelebileceğini hiç araştırmadan. “Ne yapabiliriz ki?” diye sorduk ne yapabileceğimizi hiç düşünmeden.
Çünkü daha anlayışsız, daha kaba, daha buyurgan, daha iletişimsiz olduk geçen yıla nazaran. Daha bencil, daha öfkeli, daha atarlı, daha ergen olduk.
Çünkü değil bize benzemeyenin, bize benzeyenin bile başına gelen bir güzelliği ölümüne kıskandık. Haset ettik ona. Üzmek istedik onu. Biz dururken başkasının yapması, biz başaramamışken başkasının başarması çıldırttı bizi.
Çünkü elbisesini büyük bir hızla değiştirip yeni bir insan haline gelme konusunda büyük bir kıvraklık sergileyen insanlar ülkemizi, zihnimizi, geleceğimizi kirletmeye devam ettiler. Kısamadık onların o bet seslerini.
Çünkü karlı bir gece vakti uyandırabileceğimiz dostlarımızın sayısı azaldı hızla.
Çünkü sadece bir dakikalığına güzelleşebilen bir dünyaya daha da alıştırdık kendimizi.
Çünkü reel politik, gündelik politika, güncel siyaset esir aldı hepimizi.
Çünkü 2017’den daha berbat bir yıldı 2018.
Çünkü 2019’un 2018’den daha berbat olacağını şimdiden biliyoruz.
